தேன்கசியும் வாழ்க்கை....

நான் மனந்தளரவில்லை, நம்பிக்கையையும் இழந்துவிடவில்லை. வாழ்க்கை எங்கேயும் வாழ்க்கைதான்... என்னைச் சுற்றிலும் மனிதர்கள் இருப்பார்கள்; அவர்கள் மத்தியில் ஒரு மனிதனாக இருப்பதும், எந்தத் துயரம் நேர்ந்தாலும் எப்போதும் மனிதத்தன்மையோடு இருப்பதும், வீழ்ந்துவிடாமல் துணிவைத் தக்கவைத்துக் கொள்வதும் - அதுதான் வாழ்க்கை; அதுதான் மகத்தான சவால்.
            - "மரணவீட்டின் குறிப்புகள்" நூலில் தஸ்தாயெவ்ஸ்கி

இரா துவங்கி நான்கு மணிநேரங்கழித்து மின்சார ரயிலில் இருந்து இறங்கி என் புறாக்கூண்டுக்குத் திரும்பிக் கொண்டிருக்கிறேன்; வியர்வையில் சொதசொதத்து நைந்துபோயிருக்கும் என் உள்ளாடைகளுக்கும் எனக்கும் ஆறு வித்தியாசங்களைப் பட்டியல் போட்ட படி... காலையில் செல்லும்போது பாட்டுப்பாடிப் பிச்சையெடுத்துக் கொண்டிருந்த அந்தச் சிறுமி எதிர்த்த தேநீர்க்கடையில் வாங்கிய தேநீரில் நனைக்கப்பட்ட ஒரு பன்னைத் தனக்கும் இடுப்பில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த தன் தம்பிப்பாப்பாவுக்கும், காலருகே வாலாட்டிக் கொண்டிருந்த அந்தத் தெருநாய்க்கும் பங்குவைத்தபடி . எந்த இழையில் அறுந்துவிடாமல் இயங்கிக்கொண்டிருக்கிறது அவளது வாழ்வின் மீதான அன்பும் நம்பிக்கையும்?

அதேபோல இன்னுமொரு இராப்போது. வெளியே மெலிதாய்த் தூறல்கள்.கும்மென்று கிளம்பிய மண்வாசனை பசுவின் மடிமுட்டிப் பாலருந்தியபின் துள்ளிவரும் கன்றின் கழுத்தைக்கட்டி முகத்தில் முத்தும்போது நாசிதுளைக்கும் பால்வாசனையை நினைவில் எழுப்பியபடி... உதிர்ந்துகொண்டிருக்கும் முன்மண்டை முடிகள் கரைந்துகொண்டிருக்கும் இளமையைக் கண்ணாடி பார்க்கும்போதெல்லாம் காட்டிக் கொண்டே இருக்கும் வலிதவிர்க்க மாதமிருமுறை தவறாமல் செல்லும் 'அவள்' வீடு. 'எல்லாம்' முடித்து ஆயாசமாய்த் தோள்சாய்ந்துப் பின் எழுகையில் பர்ஸ் பிரித்துக் கொடுக்க, வழக்கம்போல அவற்றில் சில தாள்பிரித்து ஒரு உறையிலிட்டு "மறந்துடாம நீயே அனுப்பிருய்யா"... என்றோ ஒருமுறை 'உதவி தேவை'யை எழுத்துக்கூட்டிப் பார்த்து இன்னும் அனுப்பப்படக் காத்திருக்கும் எங்கோ இருக்கும் ஏழைச் சிறுவனின் கல்விக்கட்டணம். எது 'அவளை'யும் அந்தச் சிறுவனையும் இணைத்த பிணைப்பு?

மற்றுமோர் மதியவேளை. எச்சமாய் இருக்க பிரியப்படாமல் இருந்த வேலையை உதறித் தள்ளிவிட்டு அருகிலிருந்த பூங்காவில் மரங்களுக்குத் துணையாய்ப் பெருமூச்சு விட்டுக்கொண்டிருந்தபோது ... 'எனக்கு ஏதாச்சும் போடுப்பா'... தண்ணீர் குடித்தாவது சாந்தப்படுத்தலாம் என்று எழுகையில் "இந்தாப்பா தம்பி! சாப்டுட்டு போ! மறுக்கா வாரப்ப துட்டு குடு" ரோட்டுக்கடை மீனாக்காவின் குரல்...
எது அவளது கைச்சோற்றை என் வயிறுவரை நீட்டியது?

செவிகள் மட்டும்தான் இசை உணருமா என்ன? வயிற்றுக்கும் கேட்கும் உணவின் சங்கீதம்!

உலகெங்கிலும் மௌனமாய் வழிந்துகொண்டிருக்கிறது அன்பின் இசை!

'செவியுள்ளவன் கேட்கக் கடவது!' என்று புன்னகைக்கிறார் மீட்பர்!

காதுகளைக் கழற்றிவீசிவிட்டு, கைகளில் ஆயுதங்களும், கண்களில் கயமையும் சுமந்து திரியும் மனிதர்களும், கொஞ்சம் அன்புக்கும், எஞ்சும் மனிதத்துக்கும் ஏங்கும் ஜீவன்களுக்காய் அணைத்துக்கொள்ள கரம் விரித்துக் காத்திருக்கும் புனிதர்களும் கலந்துதான் இருக்கிறார்கள் உலகத்தில்!

நடக்கும் போராட்டத்தில் ஓடிக்கொண்டே இருக்கிறோம்... நம்மையும், நம் கை சார்ந்திருக்கும் மனைவி, மக்களையும் பசிதீர்த்து நாளைய விடியலுக்காய்ப் பத்திரப்படுத்த...

இடையில் எதிர்ப்படுகின்றன மோதி அறையப்படும் கதவுகள்; முகத்தில் உமிழப்படும் எச்சில்கள்; ஏளனமாய் சுழிக்கப்படும் சில உதடுகள்; நடுமுதுகில் பாய்ச்சப்படும் சில துரோக அரிவாள்கள்; கொப்பளிக்கும் குருதியின் சூடு பட்டுவிடாமல் சற்றே விலகிச் செல்லும் சில உறவுகள்;  வாசல்காட்டி நீண்டு நிற்கும் சில கரங்கள்; 'அவனவனுக்கு ஆயிரம் வேல! போவியா.." சில அலட்சியங்கள்... இன்னும்.. இன்னும்...

இவற்றோடுகூடவே... இதமாய் மிதந்துவந்து பின்னங்கழுத்தின் முடிகோதும் சில புன்னகைகளும்... "நல்லதா நடக்கும்பா!" தோள்தடவி சுகமளிக்கும் சில விரல்களும்.... "ஏங்க எப்பவுமே பேயறஞ்ச மாதிரியே இருக்கீங்க?" முந்தானை எடுத்து முகம்துடைத்து தம்வலி மறைத்து நம்வலி சுமக்கும் மனைவிமார்களின் மென்மைகளும்...

கருணையின் கனம் தாங்க இயலாமல் யாருக்கேனும் பகிர்ந்தளிக்க எதிர்பார்த்திருக்கும் எத்தனையோ மனிதர்கள் எல்லா இடங்களிலும் இருக்கத்தான் செய்கிறார்கள்...

நாம் செய்யவேண்டியதெல்லாம் நம்மிடம் இருந்து எடுத்துக் கொடுக்க சிறிது அன்பு.... கொஞ்சம் ஆறுதல்கள்... இன்னும் மிச்சமிருக்கிறது எதிர்காலம் என்ற நம்பிக்கைகள்... ஏதிலா மானுடர் நமக்குக் கீழேயும் இருந்து எட்டிப்பார்த்துக்கொண்டே இருக்கிறார்கள்.

"எதை நீ எடுத்துக் கொண்டாயோ அது இங்கிருந்தே எடுக்கப்பட்டது
எதை நீ கொடுத்தாயோ அது இங்கேயே கொடுக்கப்பட்டது"

பூக்களும்,புன்னகையும் நமக்கு மட்டுமல்ல; யாவருக்கும்தான்! துயரமும், கண்ணீரும் சுமப்பது எல்லாத் தோள்களுந்தான்!

நாளையும் விடியும்... இதே பொழுதுகள் இன்னுமொருமுறை சுழன்றுவரும்... பெறுவதும் தருவதுமாய் மாறிமாறி வர்ணம் காட்டும் காலமெனும் கண்ணாடி...என்றும் வற்றிவிடாத மனிதம் இன்று மட்டுமென்ன குறைந்தா போய்விடப் போகிறது?

நமக்கென்று இருக்கும் மனிதர்களை நாடி நம் கால்களின் பயணம் நீண்டுகொண்டே இருக்கும்!

எங்கோ மெலிதாய் இசைத்துச் செல்கிறான் ஒரு தெருப்பாடகன் 'எமிலி டிக்கின்ஸனின்' வரிகளை...

If I can stop one heart from breaking
I shall not live in vain

If I can ease one life the aching
               or cool one pain
               or help one fainting Robin
               undo his nest again
I shall not live in vain.
                                                ஒரு இதயம் உடையாமல் நிறுத்த முடிந்தால்
                                                நான் வாழ்வது வீணல்ல
                                               ஒரு உயிரின் தவிப்பையோ
                                               ஒரு வலியையோ குறைக்க முடிந்தால்
                                               நான் வாழ்வது வீணல்ல
                                               ஏன், சோர்ந்துவிழும் ராபின் பறவையை
                                              கூட்டுக்கு மீட்க உதவினாலே
                                               நான் வாழ்வது வீணல்ல.