கடவுளும் நானும்....

"நமச்சிவாய வாழ்க, நாதன் தாள் வாழ்க!
இமைப்பொழுதுமென் நெஞ்சில் நீங்காதான் தாள் வாழ்க,
கோகழி ஆண்ட குறுமனிதன் தாள் வாழ்க,
வாழ்க நமச்சிவாய எனும் நாமம் வாழ்கவே!"

எங்கோ கொஞ்சம் தொலைவிலிருந்து தேவாரப் பண்ணிசையும் அதைத்தொடர்ந்த காண்டாமணியோசையும் என் செவிகளை நிறைத்துக் கொண்டிருக்கின்றன. ஏதோ ஓர் உணர்வில் நெஞ்சம் ஒரு பனிக்கட்டியாய் உருகிக் கொண்டிருக்கின்றது.

இறை என்பது மனிதர்க்கு எவ்வளவு பெரிய பற்றுகோல்! சுற்றிலும் இருக்கும் மனிதர்கள் மனம் மட்டும் தூரமாய்ப் போயிருக்க, வாழ்வின் பிடிப்பிழந்து காற்றிலாடும் பறவையின் உதிர்ந்துபோன ஒற்றைச் சிறகாய்த் திசைகளை இழந்து அலைபாய்ந்து கொண்டிருக்கும் ஜீவன்களுக்கு இறை என்பதே இறுதிப் புகலிடமாய் இருக்கின்றது என்பதை யாரால் மறுக்கவியலும்?!

"வானத்துப் பறவைகளைப் பாருங்கள்! அவை விதைப்பதுமில்லை! அறுவடை செய்வதுமில்லை" என்று ஏசுபிரானும்

"சும்மா இருக்கும் சுகம் ஒன்று அறியேன் பராபரமே" என்று தாயுமானவரும்

"செம்மான் மகளைத் திருடும் திருடன்,
பெம்மான் முருகன், பிறவான், இறவான்,
"சும்மா இரு! சொல்லற!" என்றலுமே
அம்மா பொருளொன்றும் அறிந்திலனே!"

என்று அருணகிரியாரும் உரைக்கும் 'சும்மா இருக்கும் சுகம்' வாய்த்தால் ஒருவேளை இறை என்பது தேவையற்றுப் போகுமோ?!

இறைத் தேடல் என்பதை நோக்கி எண்ணற்ற வழிகளில் பயணப்பட்டது மானுடம். ஆம்! அது ஒரு காட்டாறு போல! பல்வேறு கிளைகளாய்ப் பல்கிப் பெருகி வெவ்வேறு வழிகளில் வெவ்வேறு திசைகளில் பயணப்பட்டு இறுதியில் இறை என்ற சமுத்திரத்தின் தரிசனம் காணத்துடித்தது!

இறைத்தேடல் உலகின் தத்துவமரபை இருபெருங்கூறுகளாகப் பிரித்தது. மேற்கத்திய சிந்தனை மரபு என்றும், கீழைத்தேய சிந்தனை மரபு என்றும் பிரிந்தபின் அவற்றிலிருந்து கிளைத்தன எத்தனையோ கிளைநதிகள்!

தத்துவத்தேடல் தன் போக்கில் கிழக்கு, மேற்கு என்கிற ஆடைகளைந்து கருத்துமுதல்வாதம், பொருள்முதல்வாதம் என்ற புத்தாடை புனைந்துகொண்டது.

"இறையால் ஆனது எல்லாம்!" என்றது கருத்துமுதல்வாதம்!

"பரப்பிரம்மம் ஒன்றில்லை! பருப்பொருளே பிரபஞ்சம்!" என்ற திசையில் செழித்துவந்த பொருண்முதல்வாதம் தன் பயணத்தின் ஒரு பாய்ச்சலாய் வந்தடைந்தது இயக்கவியல் பொருள்முதல்வாதம் என்ற சிந்தனைப் புரட்சிக்கு!

ஆம்! மார்க்ஸ் என்ற மகத்தான மானுடனின் சிந்தனைக்குள் விழுந்து விருட்சமாய் வெளிவந்த இயக்கவியல் பொருள்முதல்வாதம் பொதுவுடைமைப் பூபாளம் பாடியது. அதில் உறக்கம் கலைந்தெழுந்த உலகப் பாட்டாளிவர்க்கத்தின் கரங்களால் புரட்டிப் போடப்பட்ட பூமிப் பந்தின் வரலாற்றின் பொன்னெழுத்துக்களில் பொலிகிறது இந்த வாசகம்:

"பூமிக்குள்தான் சுவர்க்கம் இருக்கிறது! பொன்னான வாழ்க்கை இருக்கிறது! மானுடத்தின் பிரச்சினைகளுக்குத் தீர்வும், மானுடத்தின் சுகவாழ்வும், இல்லாத இறையின்கண் இல்லை தோழர்களே! சாவியை இருட்டுக்குள் தொலைத்துவிட்டு வெளிச்சம் இருக்குமிடத்தில் தேடும் முல்லாவின் வாரிசாய் இருக்காதீர்! சமூகத்தின் இயக்கத்திலும், இயக்கவியல் விதிகளுக்குள்ளும் இருக்கும் புதிர்களை விடுவித்தால் இறை என்ற கருத்தாக்கம் இறந்துபோகும்!"

"தேநீர் வழிந்து கொண்டிருக்கிறது! கோப்பையைக் காலி செய்!" என்ற ஜென்னின் வாசகத்துக்குப் புதிய பொருளைப் புரிந்துகொண்டு இறை இருக்கிறதா இல்லையா என்ற கேள்விக்கு விடையாய் நானும் தற்போது NCBH ஆல் வெளியிடப் பட்ட பழைய சோவியத் நூலான " இயக்கவியல் பொருள்முதல்வாதம் என்றால் என்ன?" என்ற நூலை வாசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.

என் இறை கூடிய சீக்கிரம் இறந்துபோகும் என்றே தற்போது நம்புகிறேன்.

எனவே கொஞ்சகாலம் கழித்து இந்தப் பதிவின் இரண்டாம் பாகத்தை எழுதவேண்டும் என்ற அவாவுடன், என்னை இந்தத் தொடர்பதிவுக்கழைத்த இனிய நண்பர் சௌந்தருக்கு நன்றிகூறி தற்காலிகமாக விலகிச் செல்கிறேன்.