தொலைத்தோம் தமிழம் என எதிர்காலம் நமை உமிழும்!

குழவி இறப்பினும், ஊன்தடி பிறப்பினும்,
ஆள் அன்று என்று வாளின் தப்பார்
தொடர்ப்படு ஞமலியின் இடர்ப்படுத்து இரீஇய
கேளல் கேளிர் வேளாண் சிறுபதம்,
மதுகை இன்றி, வயிற்றுத் தீத் தணியத்,
தாம் இரந்து உண்ணும் அளவை
ஈன்ம ரோ, இவ் உலகத் தானே? 

சேரன் கணைக்காலிரும்பொறை    (புறநானூறு-74)

கொடுமையானதோர் தனிமைச்சிறையில் அடைக்கப்பட்டிருக்கிறான் சேரமாமன்னன் கணைக்காலிரும்பொறை. சுதந்திரத்தின் ஏக்கத்துக்காய் மனமும், சொட்டுத் தண்ணீருக்காய் நாவும் வறண்டிருக்கின்றன. காவலுக்கு நின்ற ஒரு வீரனை அழைத்துக் "கொஞ்சம் தண்ணீர் கொடு!" என்று கேட்கிறான்; கொடுத்துக் கொடுத்துக் கைகள் பழகியவன் முதன்முறையாய்க் கேட்பதன் வலியை நெஞ்சில் சுமந்தபடி!

கோவேந்தனானால் என்ன? இன்று நம் கொட்டடியில் கிடப்பவன் தானே! தண்ணீருக்கென்ன அவசரம் என்று ஆடி அசைந்து நேரஞ்சென்றபின் ஒரு குவளையைக் கொண்டுவந்து நீட்டுகிறான் காவலன்;காலஞ்சென்றோருக்குக் காரியம் கழிப்பது போல! பாவலர்கள் வாயினால் என்றும் புகழப்பட்ட தமிழினத்தில் கோவலர்களுக்கும் கேவலர்களுக்கும் அன்றும்கூடப் பஞ்சமிருந்ததில்லைபோல!

சிங்கத்தின் கால்கள் பழுதுபட்டால் மட்டும் அதன் சீற்றம் குறைந்துவிடுமா என்ன? தாமதம் ஒரு பொருட்டில்லை; அதன்பின்னே மறைந்திருந்த ஏளனம் பொறுக்கவில்லை மன்னனுக்கு! குவளையைச் சீந்தவும் விரும்பாத கொற்றவனின் வாயிலிருந்து விழுந்த தீக்கங்குகள்தான் புறநானூற்றின் வரிகளில் அழியாப்புகழ்பெற்றப் பாடலாய்ப் பரிமளித்தது.

அதிகமாய் விழுப்புண்களை எந்த ஆண்மகனின் மார்புகள் சுமந்திருக்கின்றதோ அவனே அழகன் என விம்மி அவன் தோள்சேர விரும்பினர் அக்கால மங்கையர். புலிகளொடு வாழ்ந்து, புலிகளையே ஈன்று பொலிந்திருப்பதுதான் வாழ்வு என்று இறுமாந்த இனத்தின் அரசன் தீப்பிழம்பாய் மாறிப் பாடுகிறான்:

"எம்மினத்தில் ஒரு குழந்தை- அது நாங்கள் தவமிருந்து பெற்றதாயினுஞ்சரி- இறந்துவிட்டாலோ, அல்லது பிறந்தது வெறுஞ்சதைப்பிண்டமாய் இருந்துவிட்டாலோ அதைக்கூட அப்படியே அடக்கம் செய்தல் மானமரபிற்கு அழகல்ல என்றெண்ணி அதை எம் வாளால் இரண்டாகப் பிளந்து பின்னரே புதைப்போம்! அந்த இனத்திலோர் அரசன் பச்சைத் தண்ணீருக்குக் கூடப் பகைவனிடம் இறைஞ்சினான் என்ற பழியை என் இனத்துக்குக் கொடுக்கமாட்டேன்! அதைவிட நான் இறப்பது மேலல்லவா? எதிரியிடம் பிச்சையெடுத்து அவன் காலை அண்டிப் பிழைப்பதும் ஒரு பிழைப்பா! இனி என் உடலுக்கு இந்த உயிர் வெறும் சுமைதான்" என்று பாடி உண்ணாநோன்பிருந்து உயிர்துறந்தான் கணைக்காலிரும்பொறை.

தமிழனின் தன்மையும் தொன்மையும் வெறும் பாடுபொருளாய் மட்டுமே எஞ்சிப்போனது. மாயன் இனமும், இன்கா இனமும் உள்ளிட்ட உலகின் தொல்பெருங்குடியினரில் இன்று மிச்சமிருப்பது தமிழன் மட்டுமே. மிச்சமிருப்பது பெருமைதான்; வெறும் எச்சமாய் இருப்பது...?

ஆணுமற்று, பெண்ணுமற்றுப் பிறப்போர் தம் குறியகற்றிப் பெண்தோற்றம் கொள்வதுபோல இந்தியனாய் இனமாற்றம் செய்யப்பட்ட தமிழனுக்கு இதயநீக்கம் செய்யப் பட்டதுபோலும்! 'இங்கிலீசி'ல் பிள்ளைபேச இளித்திருந்தால் அதுவே இதம் என்று மாறிப்போனோமே!

வெண்திரையில் வீராப்பு பேசும் வெற்று முகமூடிகளில் தேடினோம் நம் தலைமைகளை; சின்னத்திரையின் ஆபாச நெடுங்கதைகளில் இழந்தோம் நம் வளமிக்க தொன்கதை மரபை; பள்ளிமேடைகளைப் பள்ளியறையாக்கி நம் குழந்தைகளை நாட்டியமிடச் செய்து நசுக்கினோம் அம்மன்கூத்தும்,அன்னக்கொடியாட்டமும், இலாவணிப்பாட்டும், எக்காளக்கூத்தும், உடுக்கைப்பாட்டும்,உறுமிப்பாட்டும், ஒயில்கும்மியும், கணியன் ஆட்டமும், கரகாட்டமும், சிம்மநடனமும்,சேலையாட்டமும், தெருக்கூத்தும், தேவராட்டமும், புலியாட்டமும், பொம்மலாட்டமும், பொய்க்கால் குதிரையாட்டமும், மயானக்கொள்ளையும், மயிலாட்டமுமாய்ச் செழித்தோங்கி நின்ற நம் ஆடற்கலையை;

தமிழரின் இசைமரபின் தனித்துவம் உலக இசைமரபுகளின் முன்னோடி; தமிழிசைமரபை அணு அணுவாக வரையறை செய்கிறது சிலப்பதிகாரம்;

சங்ககாலத்துக்கு முன்னரே இசை எனப்படுவது யாது என்று இலக்கணப்படுத்தின நம் நூல்கள்:

“இசையெனப்படுவது இயம்புங் காலை
ஒத்துணர் ஒலியிஇன் நீட்சி யதாகும்”
இன்றோ தமிழ்ப்பண்களான செவ்வழி,சாதாரி, புறநீர்மை,இந்தளம், தக்கேசி முதலியன முறையே யதுகுலகாம்போதி, காமவர்த்தினி, பூபாளம், மாயமாளவகௌலை, காம்போதி   என்று திருடப்பெற்று இசைமேடைகளில் தமிழை இரண்டாந்தாரமாய்த் தள்ளிவைக்கும் கொடுமையைத் தலையாட்டி ஆமோதித்து அதுவும் போதாமல் அரைக்கிறுக்குகளின் இசைத்துணுக்குகளில் இழந்தோம் நம் இசைரசனையை.

நம் இந்திரவிழாக்களை 'வாலண்டைன்ஸ் டே'வாக்கி களவியல், கற்பியல் என்று வகுக்கப்பட்ட நம் காதல்வாழ்வினை வெறுமே உடலை ஆராதிக்கும் விலங்குத்தன்மைக்கு ஆளாக்கினோம்.

நவீன முதலாளித்துவம் பெற்றெடுத்த நுகர்வுக்கலாச்சாரத்தின் நுகத்தடிகளுக்குள் தலைநுழைத்து நுரைதள்ள, வாழ்க்கைப்போராட்டத்தின் போர்க்களத்துக்கு பலிகொடுத்தொம் தமிழனின் ஈகைக்குணத்தையும், எளிமை வாழ்க்கையையும்.

எல்லாக் கொடுமைகளுக்கும் சிகரம் வைத்தாற்போல இன்று ஈழத்தின் திறந்தவெளிச்சிறைக்குள் சிறகொடிந்த பறவைகளாய், கண்ணீருக்கும் வழியின்றிக் காய்ந்த பாலைபோன்றக் கண்களில் உலகம் கைவிட்டாலும் உறவுகள் கைவிடாது என்ற நம்பிக்கை தேக்கி வெறித்து நிற்கும் நம்தமிழ் உறவுகளுக்கு என்ன செய்தோம் தமிழர்களே! 'கண்கள் பனிக்கவும், இதயம் இனிக்கவும்' இந்திய சுதந்திரதின மிட்டாய்களை நம் நாவுகளுக்கும், "சோற்றாலடித்த பிண்டங்கள் நாங்கள்; தனித்தியங்கும் தன்மையிழந்துச் சார்ந்துவாழும் எம்மால் சோர்ந்துநிற்கும் உம் துயராற்ற முடியாது" என்ற நஞ்சை நம் உறவுகளுக்கும் பங்குவைப்பது நம் இனமானத்துக்கு இழுக்கென்று நாம் எண்ணவில்லையே!

தலைப்பாகைக்கு ஆபத்து என்றதும் துள்ளியெழுந்த சீக்கியர்களின் உணர்ச்சியலை உடனே விமானமேறிப்போய் ஃப்ரெஞ்ச் அரசாங்கத்தோடு பேச்சுநடத்தி விவகாரம் தீர்த்தது! தம் உரிமைகேட்டு ஆர்ப்பரித்த தெலுங்கானா மக்களின் நெஞ்சக் கொதிப்பு எரிமலையாய் மாறி இந்திய அரசின் குடுமியைச் சுட்டது! மராட்டியத்தில் பிகாரிகளுக்கு இடமில்லை என்றதும் எதிரும்புதிருமாய் இருந்த லாலுபிரசாத், நிதிஷ்குமார் இருவரது தொண்டைகளும் ஒரே குரலில் கனைத்தன! ஓர் அற்ப ரயில்வே கோட்டத்துக்காய் ஆர்ப்பரித்த மலையாளிகளின் எழுச்சிக்குப் பதிலளிக்க பறந்து பறந்து ஓடினர் மத்திய அமைச்சர்கள்!

ஆனால் நாம்...?

குறைந்தபட்சம், கடற்குருவிகளைவிடக் கேவலமாக சுட்டுவீழ்த்தப்பட்டு வீசப்படும் நம் மீனவர்களுக்காகக் கண்ணீர் சிந்தக்கூட வழியற்ற கருவாடுகளாகிப் போனோமே!

மதியிழந்தோம்! மானம் விற்றோம்! சுதந்திரம் மீட்பதும், சொந்தம் காப்பதும் நம் சுயவுரிமை என்ற சொரணை கெட்டோம்!

இனியாவது இணைவோம் தமிழர்களே! நம் சனம் காக்கவும், இனம் மீட்கவும்! இல்லையெனில்...

தொலைத்தோம் தமிழம் என எதிர்காலம் நமை உமிழும்!