ஸரயூவானவள்...

வானம் நிர்மலமாக இருந்தது. ஸரயூ என்றும்போல் அமைதியாக சலசலத்து அயோத்தியின் கரைகளோடு கதைபேசியபடி நகர்ந்து கொண்டிருந்தாள். என்றுமில்லாமல் ஏனோ லஷ்மணன் அப்போது மிகவும் சந்தோஷமாய் உணர்ந்தான். இந்த ஸரயூ தான் யுகாந்திரங்களைத்தாண்டியும் எவ்வளவு ஸாத்வீகமாக, வாத்ஸல்யமாக ஓடிக்கொண்டே இருக்கிறாள் எவ்வித அலட்டல்களும் இன்றி! எத்தனை மனிதர்கள்! எவ்வளவு விதமான் சரித்திரங்கள்!! எல்லாவற்றையும் கண்டு பின் தெளிந்த ஞானத்தோடு வாழ்க்கையின் ஓட்டத்தில் சிடுக்கின்றி ஆரவாரமின்றி பொறுமையாய்.... ஸரயூ ஏன் பெண்ணாக இருக்கிறாள்? பெண் ஏன் நதியாக இருக்கிறாள்? தன் மடியில் தளிர்த்த குழந்தைகளுக்கு இதமாய் உணவும் ,உயிரும் அளித்து, எல்லார் சுக துக்கங்களையும் தானே சுமந்து, எல்லோர் அழுக்கையும் களைந்து, எல்லோரையும் இதமாய் வருடி... தனக்கென்று நிறமின்றி, தனக்கென்று ஆசாபாசங்களின்றி... ஏன் ஸரயூ பெண்ணாய் இருக்கமாட்டாள்? ஏன் பெண் நதியாய் இருக்கமாட்டாள்?

லஷ்மணன் மனம் துள்ளியது. அட... நாமா இப்படியெல்லாம் யோசிக்கிறோம்? எத்தனை ஆண்டுகளாயிற்று? யோசித்து... சிந்தனையை மெல்லமாய் அசைபோட்டு... ம்ம்ம்... நானும் ஸரயூ போலத்தானே? சிற்றன்னை கைகேயிக்காக காடேகும் அண்ணனின் அடித்தடங்களே என் வாழ்க்கைத்தடமாய்... எனக்கென்று நான் என்ன செய்துகொண்டேன்? ஸரயூ தனக்கென்று என்ன செய்துகொண்டாள்?தன் சுற்றமும் நட்பும் இன்ன பிற மாந்தரையெல்லாம் கண்ணில் தேக்கி, சுயம் மறுக்கும் யாவரும் ஸரயூதான்...நானும் ஸரயூதான்... தாயே நீ வாழி!

நினைவுகள் அவனது மொத்தவாழ்க்கையையும் கணநேரத்தில் மின்னலாய்ப் பாய்ச்சிச் சென்றன. தன் வாழ்க்கை மொத்தமும் பிறர்க்கு அர்ப்பணித்தவனே ஞானியாம்! என்னைவிடச் சிறந்த ஞானி யார் உண்டு பூமியில்...? தன் வாழ்க்கை முழுதுமே தகப்பனுக்காக, அன்னைக்காக, குருநாதனுக்காக எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக எல்லாவற்றிலும் நிறைந்திருக்கும் என் அண்ணனுக்காக... எல்லாமே... எல்லாருக்காகவுமே தியாகம் செய்தவன் நானல்லவோ? நானல்லவோ ஸரயூவின் வாரிசு! நானன்றோ எல்லாம் உதறியதன்மூலம் எல்லாம் அடைந்தவன்.! நானே உயர்ந்தவன் எல்லோரினும்... ஏனெனில் நான் தியாகித்திருக்கிறேன்... எல்லாவற்றையும்... யாவர்க்குமாய்...

அண்ணனின்மேல் எவ்வளவோ குற்றச்சாட்டுகள் உண்டு. வாலியை மறைந்திருந்து கொன்றதுமுதல், உரிமையற்ற மகுடத்தை சுக்ரீவனுக்கு கொடுத்ததும், எவனோ ஒரு வண்ணான் சொன்னானென்று சீதையை அக்னிப் பிரவேசம் செய்வித்ததும், சம்புகனை வதைத்ததும்... இன்னும் இன்னும்...

நான்?! அண்ணனுக்காகவே அர்ப்பணித்து, அண்ணனுக்காகவே சுவாசித்து, அண்ணன் விரல் நீண்ட இடமெல்லாம் கோதண்டத்தில் பூட்டிய அம்பெனப் பயணித்து.. "என் செயல்களும் பலாபலன்களும் அண்ணனுக்கே ஸமர்ப்பணம்!" பாவியல்ல... வெறும் கருவி...

காலமெல்லாம் ராமகாதையில் லஷ்மணன் வியக்கப்படுவான்.... ஸரயூ போலவே!

லஷ்மணன் ஸரயூவிலிருந்து மெல்ல எழுந்தான். செம்பட்டுத்துணி பிழிந்து துவட்டிக் கொண்டு மெல்லத்தன் அரண்மனை நோக்கி நடந்தான்.இன்று திருமணநாள். எத்தனையாவது?!

ஊர்மிளா காத்திருந்தாள். கணவனை நமஸ்கரித்து போஜனம் பரிமாறினாள். ஊர்மிளா தாம்பூலம் கொடுத்தாள். ஊர்மிளா மஞ்சத்தை சரிசெய்து கணவன் கால் அமுக்கத் தொடங்கினாள்.

மெல்ல மனைவியை அணைத்த லஷ்மணன் நிறைவான கூடலுக்குப் பின் ஊர்மிளாவின் நெற்றியில் துளிர்த்திருந்த வியர்வைத்துளிகளை முத்தமிட்டுச் சாய்ந்தான். தானாகவே இழுத்துக் கொண்ட இமைகளின்பின்னே நிறைவு வழிந்தது. ஸரயூவின் பெருக்காய் உள்ளிழுத்த தூக்கத்தின் ஆழத்தில் ஸரயூ பேசத் தொடங்கினாள்.

'லஷ்மணா! எல்லாவற்றையும் நீயே தெரிவு செய்தாய்! நீயே சுயவிருப்போடு காரியம் நிகழ்த்தினாய்! நீயே தன்னலம் நீக்கியவன் என்று விதந்து கொள்கிறாய்! ஊர்மிளா?! என்றாவது ஒரு கணம்.... ஒரே கணம்... அவளின் விருப்பு தெரிந்தாயா? பதினான்கு வருடம்.... ஆயுளின் மிக முக்கிய பருவம்... உடலே தணலாய்... தணலே உடலாய்....! அவளின் உணர்வு அறிந்தாயா? அவள் பேசக் கேட்டாயா? அர்ப்பணித்தவள் நீயல்ல லஷ்மணா! ஊர்மிளா...ஸரயூ...  எங்களின் தெரிவு நாங்கள் கேட்டதல்ல... எங்களின் வார்த்தைகள் நாங்கள் உதிர்த்ததல்ல... ஸரயூக்களுக்கு சுயதெரிவு இல்லை... ஊர்மிளாக்களுக்கும்தான்... ஸரயூவே ஊர்மிளா... ஊர்மிளாதான் ஸரயூ.. லஷ்மணன்களால் ஸரயூவாக முடியாது லஷ்மணா... ஏனெனில் ஸரயூக்கள் எப்போதும் ஊர்மிளாக்களாகவே இருக்கமுடியும்!'


கண்விழித்த லஷ்மணன் அதன்பின் உறங்கவே இல்லை!

பின்குறிப்பு: மகாபாரதமும், ராமாயணமும் கடவுளர் கதை என்று எண்ணாமல் அவற்றைப் படிக்கும்போது கணந்தோறும் வியப்பைத் தருபவை. இன்றும் எனக்கு அலுக்காத காதை பாரதக் காதை. அந்தக் கதைமாந்தரின் உணர்வுகள்,சிறுமைகள், அழுகைகள், பெருமிதங்கள் எப்போதுமே என்னை ஈர்ப்பவை. இவ்விரண்டையும் மீள்வாசிப்பு செய்து தம் பார்வையில் புதிதாய் எழுதும் கலை மிகக்கடினமானது. நான் அந்தளவு வாசிப்பாளனல்ல.

பெரியவர்களைப் போலவே 'போலச்செய்தல்' குழந்தைகளுக்குப் பிடித்தமான விளையாட்டு! நானும் ஒரு குழந்தைபோல முயற்சித்துப் பார்த்தேன். இது பிறந்தது! ஓட்டைகள் ஆயிரம் இருக்கலாம். குறைகள் மலிந்திருக்கலாம். அறிந்தவர் என்னை ஒறுக்கவேண்டாம். குழந்தை விளையாட்டெனக் கருதி மென்னகைத்துச் செல்லுங்களேன்! இன்னும் சீர்ப்படுத்திக் கொள்கிறேன்!